Njinikom, stage en meer!

1 april.

Weer een vroege dag vandaag, want we vertrekken naar Njinikom! Om 7 uur zaten we al aan het ontbijt om daarna zo snel mogelijk al onze spullen weer in te pakken en klaar te zetten.
Zodra alles klaar was, werd het wachten. We hadden met Mr. Jude de afspraak dat hij ons om 10 uur op zou halen om de groepen af te zetten in Bafut en Njinikom. Mr. Jude kwam pas rond 11 uur aanzetten en ging eerst de meiden van Bafut afzetten. Hij verwachtte dat hij wel binnen een uurtje terug zou zijn, maar dit uurtje liep al snel uit omdat Mr. Jude een afspraak had staan.
Al met al kwamen we rond 3 á 4 uur aan in Njinikom.

Zodra we op het ziekenhuisterrein aankwamen was ik echt verrast, het zag er allemaal zo mooi en schoon uit! We kregen een korte rondleiding over het terrein en kregen uitleg over wat er allemaal gebeurde.
Na de rondleiding gingen we naar ons huisje. Het was erg ruim en groot, maar toch hing er een grimmige sfeer. We schrokken een beetje van de werkelijkheid. Opeens was iedereen weg. Michel (de begeleider uit DaVinci) was weg, Truus was weg en de andere meiden die naar Bafut vertrokken waren weg. Toen ik me dit besefte werd ik een beetje angstig en voelde ik me niet echt meer veilig.
We gingen de koffers uitpakken en deden een poging om het huisje alvast een beetje gezellig te maken en er een leuke sfeer te creeëren.
Na de koffers uitpakken, gingen we met zijn alle even een hapje eten in de kantine van het ziekenhuis. We kregen lekkere spaghetti met een kippepoot en een stuk ananas.
Ik wilde na het eten heel graag mijn ouders even bellen, omdat ik me zorgen maakte over mijn vader. Zodra ik mijn moeder aan de telefoon had, brak ik en barste ik in huilen uit. Ik vertelde haar mijn verhaal en we spraken af dat ze me later nog even terug zou bellen.

Later op de avond was ik gelukkig wel weer redelijk gekalmeerd, heb ik nog even met mijn moeder gesproken, en ging ik daarna met de groep een spelletje spelen.
We gingen deze avond lekker vroeg naar bed want door alle indrukken en veranderingen waren we toch best moe geworden.


2 april.

Lange nacht achter de rug.. Het bed waar ik op lig is niet echt ideaal en veroorzaakt pijn in mijn rug. Maar hé het is Afrika!
De dag begon opzich best goed. We begonnen met het ophangen van de waslijn, we wilde onze kleren namelijk niet buiten hangen vanwege vliegjes die in de kleding kon gaan zitten en veranderde in wormpjes die onder je huid zouden groeien als je de kleren weer aan zou trekken.
Nadat de waslijn in de gang opgehangen was, werden er afspraken gemaakt. Dewi en Naomi gingen ontbijt regelen en ik zou samen met Anouk en Amber de was gaan doen. De afspraken waren duidelijk dus iedereen kon aan de slag!
Het wassen ging als gesmeerd, Anouk deed alles in de sop, Amber spoelde de sop eruit en kneep het water uit de kleren en ik hing alles op aan ons zelfgemaakte waslijn.
Toen Dewi en Naomi terug waren van het ontbijt halen, hoorde we dat ze geen brood mee konden nemen omdat alles al uitverkocht was, gelukkig hadden ze wel 30 eieren mee kunnen nemen, dus leefde we op 2 eieren per persoon.
Ondertussen kwamen er 2 zusters over de vloer om te kijken hoe het met ons ging. Hier moet ik echt nog aan wennen, want vanaf de dag dat we hier waren komt iedereen maar binnenlopen..
Toen de zusters zagen dat we zelf een waslijn in elkaar geflanst hadden, werden ze een beetje bozig en vonden ze het maar vreemd. Ze stonden erop dat we onze was gewoon buiten hingen, en onze kleren moesten strijken zodra ze droog waren. Pittige tantes zeg, die zusters! Als ze het ergens niet mee eens zijn laten ze dit echt goed merken.
Ook kregen we van de zusters te horen dat we hier in Njinikom geen boodschappen konden doen, en dat we daarvoor weer terug moesten naar Bamenda! Weer anderhalf uur heen en terug reizen!
We spraken af met de zusters dat zij een taxi zouden regelen en we spraken af dat er een aantal boodschappen gingen halen, en een aantal begonnen met het huis schoonmaken.
Ik bleef in het huisje achter om schoon te gaan maken, samen met Anouk en Naomi.
Terwijl we lekker aan het soppen waren, werd Anouk opeens niet lekker. Ze kreeg koorts en had diarree, zielig! Naomi en ik probeerde het haar zo makkelijk mogelijk te maken, en lieten haar zo weinig mogelijk doen.
Nadat we een tijdlang hadden gesopt, geboend en gedweild, gingen Naomi en ik even naar het ziekenhuisterrein om te internetten. Terwijl we de heuvel afliepen kwamen we een paar dokters met een brancard tegen. De brancard was niet leeg. Er lag een overleden iemand op, ingewikkeld in dekens. Ik schrok me echt kapot en kreeg het beeld heel de dag lang niet meer van mijn netvlies af.
Nadat Naomi en ik even gesocialized hebben via internet, gingen we weer terug naar het huisje. Anouk voelde zich nog steeds niet lekker.
Toen Amber en Dewi terug kwamen van de boodschappen halen was er een gespannen sfeer. Iedereen was opeens een beetje stil en wat chagrijnig.
Dewi, Naomi en ik probeerde de sfeer er in te houden door een spelletje spelen, maar ook dit hielp niet echt. Het spel stopte we maar weer snel.
Door de dag heen irriteerde we ons aan elkaar en liep het steeds meer uit de hand. We kregen een echt meningsverschil en het werd tijd om eens goed met de groep te praten. Iedereen had wel iets wat irriteerde en wat er anders zou moeten. Nadat we afspraken hadden gemaakt ging het opzich wel weer goed en gingen we avondeten klaarmaken.
Na het avondeten ging ik samen met Naomi en Dewi nog even internetten en bellen met mijn ouders. Ik vond het zo fijn om mijn moeders stem te horen, dat gaf me echt weer steun!
Na het socializen gingen we weer naar ons huisje, hier ging ik snel even douchen onder een ijskoude douche. Op het moment dat ik er onder stond viel de stroom weer eens uit, stond ik dan onder een ijskoude douche in het donker!
Na het douchen dronk ik nog een warme kop thee met Naomi en Dewi.
Daarna gingen we lekker slapen.

Ik hoop jullie zo snel mogelijk meer te kunnen vertellen!

Dikke kussen en knuffels van Emily